Magisch Betoverd Door Het Domstad Juniororkest
Loop je een heel doodnormale basisschool in Utrecht Lunetten binnen. Je voelt bij binnenkomst al dat er wat anders is. Je kunt er alleen nog geen vinger op leggen wat er anders is dan toen je ‘s ochtends binnen liep bij je juf of meester.
Er staat een mevrouw met een rood shirt klaar om je de weg te wijzen, maar je moet nog wel even wachten. Na een paar minuten wachten, krijgt de mevrouw in het rode shirt en geheimzinnig seintje van een andere mevrouw in ook een rood shirt. Langzaamaan mogen de kinderen en hun ouders naar de aangewezen zaal, ergens achterin de school. Een beetje eng voelt dat om helemaal achterin de school te zitten. Wat gaat er in hemelsnaam gebeuren?
Als je eenmaal binnen bent in de zaal lijkt het een doodnormale gymzaal te zijn, maar nu staan er veel stoelen. Naast de stoelen staan ook een paar tafels met glimmende doeken eroverheen. Zit daar wat onder? Komt er een ineens een spook tevoorschijn? Beweegt het daaronder?
Dan zit je binnen, komen er ook nog eens kinderen in een rood shirt en met een instrument in de zaal. Wat kun je nu met een instrument? Gebeurt daar iets magisch mee? Na een paar minuten komt er een meneer binnen gelopen in een zwart gewaad. “Kijk, mama, hij heeft een toverstok in zijn hand!”, zegt het kind vooraan op de eerste rij. “Ja, ik hoop niet dat hij ons weg tovert.”, antwoord haar moeder.
De meneer draait zich om met de stok en als hij daarmee beweegt komt er inderdaad iets magisch uit de instrumenten van de kinderen: geluid. Als die meneer nog meer beweegt komt er steeds meer geluid uit. Of maken de kinderen nou zoveel herrie? Bij elke beweging van die meneer in het zwarte gewaad hoor je steeds wat anders uit dat instrument komen. Van heel hard tot heel zacht, van heel langzaam tot heel erg snel.
Als de muziek even stopt, zegt die meneer in het zwarte gewaad steeds iets waardoor er heel hard wordt gelachen. Wat een magie!
Na een tijdje kwam er een masker onder een van die tafels met doeken vandaan. Een beetje eng. Goudkleurig en met een zwart gewaad aan. Hij kwam steeds dichterbij. Was deze gemaskerde pop wel echt eng? Nee, niet echt eng, maar het was groots, meeslepend, en net niet grijpbaar. Voor je het weet was het weg. Weer onder die doeken; slapen voor een volgende voorstelling.
Na een halfuurtje was er geen muziek meer, weg, ver weg. En die meneer? Die is ook weg. Die kinderen in rode shirts? Ook weg. Er is niets meer over van het geluid, van die magie, of toch wel? Beduusd bleef het publiek achter. Komt er nog iets? Is het afgelopen? Worden we niet betoverd als we de zaal uit lopen?
Eenmaal uit die zaal gelopen, kwam er meer magie. Magie van iets warms, iets dat naar meer smaakt. Magie met mayo; frietjes met een lekker snackje. De warmte van de zon maakte de avond mysterieus, gezellig en knus.
